خاک جوهرِ وجودی کویر است و آب جانمایه ی زندگانی، و درست در تلاقی این دو عنصر است که الفبای آبادانی بر لوح حیات انسان کویری نگاشته می شود. خاک، گل می شود، شکل می گیرد، خشت می زند و می شود سرپناه، می شود خانه. این است که در پیوستار کویر اگر بخواهی ردی از آبادی و زندگی بشری بیابی باید چشم پی خشت های گلی بچرخانی . خشت هایی که همانند مردمان کویرنشین کم توقع, ساده و بی آلایش اند و پوست ترک خورده شان اندک خللی بر سختی و تاب و توانشان وارد نمی سازد.
اَشیـن آبادی ای است بر فراز تپه ای در قلب کویر، که گرچه امروز زیر آفتابی داغ و سرمای خشک کویر آرمیده و باد بر ساز سکوت اش می دمد، اما به گواه هزاران خشت گلی که در تار و پودش نهفته است روزگاری سرشار از جان زندگی بوده است